Faculty of Physics University of Warsaw > Events > Seminars > Atmospheric Physics Seminar

Atmospheric Physics Seminar

2006/2007 | 2007/2008 | 2008/2009 | 2009/2010 | 2010/2011 | 2011/2012 | 2012/2013 | 2013/2014 | 2014/2015 | 2015/2016 | 2016/2017 | 2017/2018 | 2018/2019 | 2019/2020 | 2020/2021 | 2021/2022 | 2022/2023 | 2023/2024 | Seminar homepage

RSS

room 17 budynku przy Pasteura 7, at 13:15

mgr Anna Karolina Jagodnicka (doktorantka IFD)

Badanie rozkładów rozmiarów cząstek aerozolu za pomocą lidaru

room 17 budynku przy Pasteura 7, at 13:15

prof. Szymon P. Malinowski, mgr Aleksandra Kardaś, the MACRON Team (Instytut Geofizyki, Wydział Fizyki UW)

MACRON - Maritime Aerosol, Clouds and Radiation Observations in Norway. Kampania pomiarowa UW i IOPAN w Norwegii, lato 2007

W czasie seminarium przedstawione zostaną założenia, przebieg i pierwsze wyniki kampanii pomiarowej przeprowadzonej latem 2007 roku w obserwatorium ALOMAR (Arctic Lidar Observatory for Middle Atmospheric Research) w miejscowości Andenes na wyspie Andoy w północnej Norwegii. Celem kampanii było określenie własności optycznych aerozolu atmosferycznego w Arktyce.

room 17 budynku przy Pasteura 7, at 13:15

Doc. dr hab. Jacek Piskozub (Zakład Dynamiki Morza, Instytut Oceanologii PAN w Sopocie)

Oddziaływanie ocean-atmosfera w skali globalnej: od AMO do NAO

Wykład prezentuje mechanizmy, za pomocą których oddziaływanie ocean-atmosfera wpływa na globalną cyrkulacje oceaniczną, w tym szczególnie na cyrkulację termohalinową, rządząca pionową wymianą wód oceanicznych oraz dlaczego ocean jest niezbędny dla istnienia wieloletnich oscylacji klimatycznych nie wymuszonych zmianami wymuszeń zewnętrznych (takich jak stała słoneczna). Na przykładzie tzn. Atlantyckiej Oscylacji Wielodekadowej (AMO) pokazano jak cyrkulacja oceaniczna i atmosferyczna wpływają na siebie wzajemnie z opóźnieniem - tworząc system oscylujący w okresie wieloletnim lub wielodekadowym. Abyśmy jednak nie czuli nadmiernego samozadowolenia, przedstawiono też obecny stan wiedzy na temat przyczyn występowania Oscylacji Północnoatlantyckiej (NAO), kontrolującej w dużym stopniu zimową cyrkulację pozatropikalnej części półkuli północnej - zjawiska, o którym im więcej wiemy, tym więcej potrafimy wskazać (niestety częściowo wzajemnie sprzecznych) przyczyn jego występowania.

room 17 budynku przy Pasteura 7, at 13:15

mgr Joanna Sławińska (doktorantka w Zakładzie Fizyki Atmosfery, Instytutu Geofizyki, UW)

Pośredni wpływ aerozoli na klimat. Modelowanie płytkiej konwekcji.

room 17 budynku przy Pasteura 7, at 13:15

dr Krzysztof J. Rudziński (Instytut Chemii Fizycznej PAN, Zakład Katalizy na Metalach)

Przemiany izoprenu w aspekcie sprzężeń zwrotnych w układzie atmosfera-biosfera-klimat

Izopren jest dominującym ilościowo niemetanowym węglowodorem emitowanym do atmosfery przede wszystkim ze źródeł biogenicznych. W fazie gazowej atmosfery ulega skomplikowanym przemianom chemicznym. Niektóre produkty tych przemian kondensują, tworząc wtórne aerozole atmosferyczne, inne rozpuszczają się w wodach atmosferycznych i ulegają dalszym przemianom, które także mogą prowadzić do powstawania aerozoli. Najnowsze badania wykazują, że izopren może reagować bezpośrednio na powierzchni aerozoli lub w roztworach wodnych, dając produkty, które wykrywano w próbkach prawdziwych aerozoli atmosferycznych. Powstawanie wtórnych aerozoli atmosferycznych, zarodków kondensacji chmur oraz związków makrocząsteczkowych podobnych do składników substancji humusowych można wpisać w pętle sprzężeń zwrotnych łączących ze sobą biosferę i atmosferę Ziemi. Utrwalone w czasie, sprzężenia takie mogą przenosić się na zmiany klimatu i migrację gatunków, a być może także na ewolucję gatunków. Rozumienie działania sprzężeń zwrotnych w układzie atmosfera-biosfera-klimat wymaga badań w punktach styczności chemii, fizyki i biologii takich, jak wzajemne wpływy mikrofizyki atmosfery i reakcji chemicznych, nierównowagowy i reaktywny transport międzyfazowy, wpływ śladowych składników atmosfery na fizjologię roślin.

room 17 budynku przy Pasteura 7, at 13:15

dr Piotr Smolarkiewicz (National Center for Atmospheric Researc, Boulder, Colorado, USA)

EULAG: high-resolution computational model for research of multi-scale geophysical fluid dynamics

EULAG (Eulerian/semi-Lagrangian numerical model for fluids) is an established computational model for simulating thermo-fluid flows across a wide range of scales and physical scenarios. It is noteworthy for its non-oscillatory semi-implicit integration algorithms, robust elliptic solver, and generalized coordinate formulation enabling grid adaptivity technology. Here we summarize the mathematical and numerical model design and illustrate its capabilities with examples of simulations of high Reynolds number flows throughout a range of scales and problems, from canonical decaying turbulence in a triply-periodic box through breaking of internal gravity waves in the Earth's atmosphere, to turbulent solar convection.

room 17 budynku przy Pasteura 7, at 14:30

dr Francisco P.J. Valero (SIO/Univ. of California, San Diego, La Jolla, CA 92093)

DSCOVR, Earth Sciences from a New Perspective

The L-1 and L-2 Earth-Sun Lagrange points mark positions where the gravitational pull of the Earth and Sun precisely equals the centripetal force required to rotate with the Earth about the Sun with the same orbital period as the Earth. Therefore, a satellite maintained at or near one of these Lagrange points would keep the same relative position to the Sun and the Earth and be able to observe most points on the planet as the Earth rotates during the day. L-1 and L-2 are of particular interest because a satellite at either location can easily be maintained near the Sun-Earth line and views, respectively, the entire daytime hemisphere or the entire nighttime hemisphere. Synoptic, high temporal-resolution observations would be obtained as every point on the planet transits from sunrise to sunset (L-1) or from sunset to sunrise (L-2). A pair of deep-space observatories, one at L-1 and one at L-2, could simultaneously observe almost the entire Earth's surface and atmosphere. Such unique attributes are incorporated in the Deep Space Climate Observatory (DSCOVR) that will systematically observe climate drivers (radiation, aerosols, ozone, clouds, water vapor) from L-1 in a way not possible with other satellites. The combination of Solar Lagrange Points (SLPs), LEO, and GEO satellites would certainly provide a powerful observational tool as well as enriched data sets for Earth sciences. Such synergism is greatly enhanced when one considers the potential of utilizing LEO, GEO, and SLPs satellites as an integrated observational system. For example, a satellite at L-1 will view the Earth plus the Moon while simultaneously having in its field of view (at one time or another) all Earth-orbiting satellites. This view offers the opportunity to use the Moon as a calibration reference that can in turn be shared with all other Earth observation satellites. In other words, the deep-space observatory can become an important link between LEO and GEO satellites while at the same time providing the data necessary to build an integrated Earth observational system. Such synergism would certainly help advance Earth sciences and greatly enhance the return for the nation's investment in space. A synergistic, integrated system composed of LEO, GEO, and SLPs platforms is likely the way of the future.

room 17 budynku przy Pasteura 7, at 13:15

dr inż. Bogdan H. Chojnicki (Katedra Agrometeorologii, Akademia Rolnicza im. Augusta Cieszkowskiego w Poznaniu)

Pomiary wymiany CO2 między terenem podmokłym a atmosferą przy pomocy metody kowariancji wirów na terenie torfowiska w Rzecinie.

dr inż. Bogdan H. Chojnicki, dr inż. Marek Urbaniak, prof. dr hab. Janusz Olejnik Obserwowane obecnie zmiany globalne wywołane wzrostem aktywności człowieka na Ziemi dotyczą również chemizmu atmosfery. Ludzkość staje m.in. przed faktem gwałtownego wzrostu stężenia dwutlenku węgla (CO2) w atmosferze. Obawy związane ze globalnym ociepleniem klimatu wynikających między innymi z oddziaływania atmosferycznego CO2 znalazły swój wyraz w protokole z Kyoto przyjętym w 1997 roku. Od tego czasu pomiary wielkości wymiany dwutlenku węgla między powierzchnią ziemi a atmosferą znacznie zyskały na znaczeniu. Obserwacje wielkości wymiany CO2 (Fc) mogą być realizowane przy pomocy różnych technik, jednak ostatnimi czasy popularność zyskuje metoda kowariancji wirów (eddy covariance - EC). Polega ona na pomiarach fluktuacji stężenia CO2 oraz pionowej składowej prędkości wiatru. W Europie ustanowiona została sieć kilkudziesięciu stacji pomiarowych monitorujących Fc w ramach zintegrowanego projektu badawczego CARBOEUROPE IP. Stacja pomiarowa w Rzecinie stanowi element tej sieci a pomiary Fc wykonywane są nad powierzchnią torfowiska w Rzecinie (70 km na północny zachód od Poznania) od końca 2003 roku. Celem proponowanego seminarium jest opis budowy, działania systemu pomiarowego oraz analiza wyników pomiarów w Rzecinie w latach 2004-2006.

room 17 budynku przy Pasteura 7, at 13:15

dr hab. Wojciech Grabowski (NCAR, Boulder, Colorado, USA)

Cloud-resolving modeling

Cloud-resolving modeling, also known as cumulus ensemble modeling or cloud-system-resolving modeling, refers to an approach where cloud dynamics and microphysics are explicitly represented, in contrast to the situation where they are parameterized as in climate and weather prediction models. Cloud-resolving models are nonhydrostatic small-scale models, and when applied to deep convection they use horizontal gridlengths in the range of 1 to 3 km (thus are really convection-permitting, not cloud-resolving). In this lecture, I will briefly review the design of such models, present some examples of their applications, and review progress in their application to the climate research through the super-parameterization approach and global cloud-resolving modeling.