16.7 Pliki wewnętrzne

Rolę plików mogą też pełnić napisy, czyli tablice znaków w stylu C i napisy w stylu C++, a więc obiekty klasy string.

16.7.1 Tablice znaków jako pliki wewnętrzne

Napis w stylu C jest ciągłym obszarem pamięci, do którego odnosimy się jak do tablicy znaków. Obszar ten może być traktowany jako plik, do którego dane mogą być zapisywane lub z którego mogą być odczytywane.

Aby korzystać z tego rodzaju „plików”, należy dołączyć plik nagłówkowy strstream, który daje nam dostęp do klasy strumieniowej wejściowej istrstream i wyjściowej ostrstream.

Ten nagłówek został usunięty ze standardu, ale jest implementowany przez wszystkie kompilatory C++ dla zachowania wstecznej zgodności. Przy kompilacji mogą pojawić się ostrzeżenia!

Obiekt strumieniowy klasy wyjściowej ostrstream tworzymy na dwa sposoby:

ostrstream strum; — bez argumentu konstruktora. Możemy wtedy wpisywać do niego dowolnie wiele znaków, stosując formatowanie, manipulatory itd. Po zakończeniu wpisywania wywołujemy na rzecz tego obiektu bezargumentową funkcję str, która zwraca wskaźnik typu char* do początku wynikowej tablicy znaków. Jeśli chcemy, aby był to prawidłowy C-napis (co nie zawsze jest konieczne), musimy sami zadbać o to, aby ostatnim wpisanym znakiem był znak ' \0'; na przykład przez instrukcję strum << ends jako ostatnią instrukcję pisania. Zwrócona tablica znaków zaalokowana jest na stercie za pomocą funkcji malloc, zatem jeśli nie jest nam już potrzebna, usunąć ją trzeba za pomocą wywołania funkcji free (patrz rozdział o zarządzaniu pamięcią ). Nie ma tu metody close.
ostrstream strum(char* tab, size_t len); — dane wpisywane będą do tablicy znaków tab; wielkość dostępnej pamięci określa drugi argument len (typu size_t, który jest pewnym typem całościowym). Po otwarciu strumienia możemy do niego pisać używając normalnych operacji, jak operator <<, funkcje write, put itd. Jeśli podczas zapisywania do strumienia liczba zapisanych bajtów miałaby przekroczyć len, to jako ostatni bajt (o indeksie len-1) powinien być wpisany znak NUL (czyli ' \0'), stan strumienia powinien być bad, co oznacza, że dalsze operacje zapisywania będą ignorowane. Zabezpiecza nas to przed przypadkowym „mazaniem po pamięci”.

Przykład:

P133: intfilo.cpp Zapis do plików wewnętrznych

      1.  #include <iostream>
      2.  #include <strstream>
      3.  #include <cstdlib>   // free
      4.  using namespace std;
      5.  
      6.  int main() {
      7.      // wersja "gumowa"
      8.      ostrstream napis1;
      9.      napis1 << "Poczatek, " << "dalszy ciag, "
     10.             << "koniec."    << ends;
     11.      char* n = napis1.str();
     12.      cout << "Napis jest: " << n << endl;
     13.      free(n);
     14.  
     15.      // wersja tablicowa
     16.      char tab[30];
     17.      ostrstream napis2(tab,sizeof(tab));
     18.      napis2 << "Magda " << "Kasia " << "Marta" << ends;
     19.      cout << tab << endl;
     20.  }

Program ten wypisuje na ekranie

    Napis jest: Poczatek, dalszy ciag, koniec.
    Magda Kasia Marta

Zauważmy, że pamięci na napis n nie alokujemy. Jest ona alokowana automatycznie i jej adres jest zwracany przez metodę str (linia 11).

Podobnie można z tablicy znaków czytać, tworząc obiekt klasy istrstream.

istrstream strum(char* t, size_t len); — „plikiem” będzie obszar pamięci o długości len od bajtu wskazywanego przez tab.
' istrstream istr(char* tab);' — „plikiem” będzie tu obszar od bajtu wskazywanego przez tab do znaku NUL, który będzie traktowany jak znak końca pliku.

Pliki wewnętrzne oparte na C-napisach są czasem używane do reprezentowania pliku dyskowego, szczególnie jeśli zachodzi potrzeba częstego „skakania” do różnych części pliku, co może być drogie, gdyż wymaga wielu operacji dostępu do pliku. Może wtedy być bardziej opłacalne wczytanie całego pliku do tablicy znaków i dalej używanie jej jak pliku wewnętrznego.

16.7.2 Napisy C++ jako pliki wewnętrzne

Podobnie jak tablice znaków, do reprezentowania plików wewnętrznych mogą być używane obiekty klasy string. Jest to łatwiejsze i bezpieczniejsze niż używanie tablic znaków.

Aby korzystać z tego udogodnienia, należy dołączyć, prócz pliku string, plik nagłówkowy sstream. Zdefiniowane tam są klasy strumieniowe wejściowa istringstream i wyjściowa ostringstream korzystające z napisów klasy string.

Strumień wyjściowy można utworzyć za pomocą konstruktora domyślnego:

       ostringstream strm;

i pisać do niego jak do normalnego strumienia

       strm << "To be" << " or not to be" << ", etc.";

Nie trzeba martwić się o przepełnienie, bo pamięć w miarę potrzeby jest alokowana automatycznie. Po zakończeniu pisania do strumienia, wywołujemy na jego rzecz metodę str, która zwraca napis (obiekt klasy string) zawierający rezultat, na przykład:

       string s = strm.str();
       cout << s << endl;

Można też skonstruować strumień z wpisanym już fragmentem w trybie dopisywania na końcu

       ostringstream ostr("Jakis napis", ios::ate);
       ostr << "Dalsza czesc";

a następnie dopisywać dalsze fragmenty, jak w przykładzie powyżej.

Istniejący obiekt klasy string też może być otwarty jako wejściowy plik wewnętrzny, jak w przykładzie poniżej:

P134: intstr.cpp Napisy C++ jako pliki wewnętrzne

      1.  #include <iostream>
      2.  #include <sstream>
      3.  using namespace std;
      4.  
      5.  void words(const string& s) {
      6.      istringstream istr(s);
      7.  
      8.      string word;
      9.      while ( istr >> word )
     10.          cout << word << endl;
     11.  }
     12.  
     13.  int main() {
     14.      string s = "Bach Haydn";
     15.      ostringstream ostr(s, ios::ate);
     16.      ostr << " Chopin";
     17.      string s1 = ostr.str();
     18.      words(s1);
     19.  }

Najpierw, w linii 15, otwieramy wewnętrzny plik wyjściowy zainicjowany zawartością napisu s. Dodajemy do niego pewne dane (linia 16) i pobieramy wynikową zawartość do s1. Następnie s1 jest przekazywane do funkcji words, która ten napis otwiera do czytania jako wejściowy plik wewnętrzny (linia 6). Z pliku tego czytamy kolejne słowa oddzielone znakiem odstępu, według normalnych zasad czytania ze strumienia. Zauważmy, że po osiągnięciu końca pliku, stan strumienia przejdzie w bad, co zakończy pętlę z linii 9-10. Program drukuje zatem

    Bach
    Haydn
    Chopin

T.R. Werner, 21 lutego 2016; 20:17