CERN - 
Europejska Organizacja Badan Jadrowych
Pierwsza strona Poczatek tematu Poprzednia strona Nastepna strona

Detektory cząstek

Obecnie eksperymenty fizyki cząstek wykorzystują zazwyczaj wiele różnorodnych detektorów, z których każdy ma określone zadania mające na celu pomiar i identyfikację cząstek. Blisko miejsca zderzenia detektory śladowe pokazują tory wylatujących naładowanych cząstek.

wtorny podzial na strumienie hadronow widziany przez detektor DELPHI Często pole magnetyczne zakrzywia tory cząstek pozwalając na pomiar ich pędów. Stopień zakrzywienia toru zależy bowiem od pędu cząstki: cząstki o bardzo dużym pędzie poruszają się niemal po liniach prostych, cząstki o małym pędzie wykonują ruch po zwartych spiralach.
Do pomiaru energii cząstek wykorzystywane są detektory zwane kalorymetrami. Są one tak skonstruowane, żeby wyhamować większość z neutralnych i naładowanych cząstek. Zazwyczaj do pomiaru energii elektronów i fotonów potrzebny jest inny typ kalorymetru niż do pomiaru energii protonów, neutronów, pionów i pozostałych hadronów, czyli cząstek zbudowanych z kwarków. kalorymetr elektromagnetyczny OPALa

Zestawienie ze sobą pomiarów pędu, energii a czasem i prędkości cząstki pozwala na jej identyfikację.

przypadek zawierajacy neutrino Miony i neutrina są często jedynymi cząstkami zdolnymi dotrzeć do detektorów położonych najdalej od miejsca zderzenia, przechodząc poprzez materiał wszystkich innych detektorów w danym eksperymencie. Tak więc sygnał z detektorów zewnętrznych wskazuje na obecność mionów. Natomiast neutrina uciekają ze wszystkich detektorów, pozostając niezauważonymi. Dzięki temu, że neutrina są jedynymi cząstkami zdolnymi uciec, ich obecność w zdarzeniu może zostać wykazana na podstawie braku równości pomiędzy pędem i energią przed zderzeniem i po zderzeniu.


Pierwsza strona Poczatek tematu Poprzednia strona Nastepna strona
© Copyright CERN - Ostatnia modyfikacja 1997-12-04