Moje partie

Oto dziesięć wybranych partii, które szczególnie lubię. Kryteria wyboru do "top 10" były dosyć niejasne, gdyż osadzały się głównie na moim wrażeniu dotyczącym samej gry, wyniku :), czy też z kim grałem. Są więc tu zarówno partie naprawdę ładne (choć czasem ze sporymi błędami), takie mniej ładne ale za to bardziej solidne, a także po prostu zabawne, jak wygrany pojedynek jaki stoczyłem z Robertem Fisherem (sic!). Zobaczcie sami :)

Na początek partia z Kamilem Mitoniem (w chwili gdy to piszę zawodnikiem z najwyższym rankingiem w Polsce), rozegrana w roku 1995 na Mistrzostwach Warszawy do lat 20 - obaj wtedy mieliśmy poniżej lat 12 :) Choć jeszcze bardzo mały, to już miał lekko wyrobioną reputację, więc trochę chyba bałem się tej partii i zgodziłem się (ba, chyba nawet sam zaproponowałem) na remis. Mogłem grać dalej i wydaje mi się, że miałem niezerowe szanse wygrać, choć pewne to bynajmniej nie jest.

W turnieju tym zająłem ostatecznie 24 miejsce, a mistrzem został Piotr Murdzia. Jak na moje progi, to były to dość wysoko obsadzone mistrzostwa :)

W tym samym roku, będącym zresztą zarazem szczytowym jak i jednym z ostatnich lat mojej przygody turniejowej, otrzymałem zaproszenie na V Międzynarodowy Turniej Juniorów Jesień '95. Dobrze pamiętam te turnieje (ten i w roku następnym) jako że odbywały się blisko mojego domu (w Domie Przyjaźni Polsko-Wschodniej), otrzymałem zwolnienie z lekcji ;) oraz na miejscu dostawaliśmy darmowe obiady, a do partii owoce i napoje. Poza tym atmosfera była naprawdę jak na poważnym turnieju, nawet wydaje mi się, że bardziej niż na Mistrzostwach Polski Juniorów (na których grałem raz).

Jednym z pierwszych przeciwników na jakich trafiłem był silny rosyjski kandydat Aleksey Zabailovich. Przegrałem na czas, choć na desce pozycja była do grania. Kto wie co by z tego wyszło...

Wynik jaki udało mi się uzyskać na całym turnieju to 4 pkt. co dało mi 23 miejsce. Wygrał Kamil Mitoń.

Już wiele lat później, kiedy de facto już prawie wcale nie grywałem, na moim wydziale podczas corocznego Dnia Fizyka zorganizowana była symultana z ówczesnym mistrzem Polski i zarazem jeszcze studentem naszego wydziału, arcymistrzem Bartłomiejem Macieją. Kiedy większść obecnych studentów i pracowników zajadała się kiełbaskami i karkówką, kilkunasto osobowa grupa próbowała swoich sił z prawdziwym mistrzem. W końcu kiełbaski są co roku, a taka okazja może się nie powtórzyć!

Nie trzeba chyba mówić jaki był wynik wszystkich partii. To co może być ciekawe, to że wyróżnionym przez Macieję (i obdarzonym koszulką z 69 na plecach) był najmłodszy uczestnik, dziesięciolatek jeśli pamięć mnie nie zwodzi. Co do mojej partii, to o dziwo podszedłem do niej bardzo zdenerwowany, co mi się nigdy wcześniej nie zdarzało... może dlatego, że dawno nie grałem i nie pamiętałem już prawie debiutów. Poszedłem więc drogą najmiejszego działania i broniłem się po francusku...

Obronę francuską można również zobaczyć w następnej partii, choć tym razem to nie ja się broniłem :) Grałem moim ulubionym, ofensywnym wariantem i jak rzadko kiedy udało mi się dokładnie wykorzystać jego zalety. Partia ta rozegrana została kilka lat temu, na serwerze Szachy.sk (była więc to partia korespondencyjna, z czasem po kilka dni na ruch). Niestety nie pamiętam psedonimu mojego przeciwnika, ani więcej szczegółów, ale nawet bez tego partia broni się sama:

Kolejna partia z cyklu "jak kiedyś grałem z kimś kto dziś gra naprawdę nieźle" oraz kolejna z Jesieni '95. Tym razem moim przeciwnikiem był Mateusz Bartel, aktualny mistrz Polski. Graliśmy wtedy obaj w Polonii Warszawa, więc w miarę często mierzyliśmy się na szachownicy i jak pamięcią sięgam, to zwykle Mateusz wygrywał. Jakimś więc dziwnym trafem jedyna partia jaka zachowała się w moich zbiorach zakończyła się remisem (tu drobne objaśnienie: jestem dwa lata starszy, więc rzadko spotykaliśmy się w tej samej grupie wiekowej na turniejach, stąd większość naszych gier była towarzyska bądź "krótkometrażowa", stąd nie mam ich zapisanych).

Pewnym zaskoczeniem może być niespotykane otwarcie. Partia holenderska nigdy nie należała do mojego repertuaru debiutowego, ale wiedziałem, że muszę zagrać coś niestandardowego. Często bowiem w naszych wspólnych partiach już z debiutu wychodziłem z gorszą pozycją, jako że po prostu miałem je gorzej opanowane. Grając zaś coś na co nie był przygotowany, mogłem liczyć na większe szanse. W efekcie, choć zepchnięty do obrony, to jakoś zdołałem wywalczyć remis.

Następną partię zamieściłem gdyż podoba mi się końcowy atak. Tak po prostu. Niestety nie pamiętam zbyt wielu szczegółów dotyczących okoloiczności turnieju...

Jeszcze jedna partia z Mistrzostw Warszawy do lat 20. O mało co udałoby mi się tutaj zremisować z mistrzem. Zabrakło trochę precyzji w wieżówce, ale poza tym to wydaje mi się, że trzymałem się nieźle.

Z następnej partii można wynieść lekcję co to znaczy przecholować w ataku. Bez najmnijeszego problemu mogłem zremisować, ale nie wiem co mnie podkusiło by spróbować grać dalej, choć ewidentnie nie przemyślałem tej decyzji dokładnie. Może po prostu coś przeoczyłem i byłem pewien wygranej, nie wiem. W każdym razie stworzyłem dużą presję na skrzydle królewskim i zagrałem kombinacyjnie poświęcając skoczka. Okazało się, że mój dalszy atak spalił na panewce, a Marcin Szymański to zbyt dobry szachista by uszło mi to na sucho.

Jest to partia z Jesieni '96.

I wreszcie obiecana partia z Robertem Fisherem. Gdyby tylko pisownia jego nazwiska byłaby odrobinę inna, to po dziś dzień mógłbym twierdzić, że wygrałem z wielkim Bobbym. Cóż i tak nikt by mi nie uwierzył ;)

Na koniec zostawiłem partię z komputerem. Dokładniej z programem Chessmaster 8000 na prawie najwyższym poziomie (tj. według jego rankingu ponad 2700, choć ja tam bym mu nie wierzył). Jedyny raz kiedy osiągnąłem remis przy takich ustawieniach i to także jakimś cudem. Tym cudem okazała się ładna kombinacja w końcówce zaczynająca się od 43. b6!! Właściwie to nie wiem czy to nie jedyna część partii warta obejrzenia, ale jeśli doszedłeś aż tutaj, to kto wie, może i masz ochotę zobaczyć całą ;)

by andrzej hryczuk