VIII Międzynarodowy Spływ Twardzieli Memoriał Andrzeja "Balona" Tarasiewicza, Krutynia 22.02.2003

W lutym 2003 roku wziąłem udział w niezwykle oryginalnej imprezie - VIII Międzynarodowym Spływie Twardzieli im. Andrzeja "Balona" Tarasiewicza. Jest ona corocznie od 1995 roku organizowana przez giżycki klub nurkowy Płetwal (wyjątkiem była tylko zima 1997 kiedy rzeki na Mazurach całkowicie zamarzły). Uczestnicy imprezy to w przewazającej części płetwonurkowie z całej Polski (w 2003 roku przyjechało także kilku Litwinów, stąd "międzynarodowy" w nazwie). Reguły są bardzo proste - należy w środku zimy, niezależnie od pogody i warunków atmosferycznych panujących w dniu startu, pokonać wpław 12-kilometrowy odcinek z prądem Krutyni, od młynu w Krutyńskim Piecku do mostu w Ukcie (trasa pierwszego spływu liczyła 22km, ale pokonał ją tylko sam Andrzej Tarasiewicz, pomysłodawca imprezy). Dozwolone jest użycie masek, płetw i wszelkiego rodzaju tzw. "mokrych" ubiorów ochronnych, czyli neoprenowych pianek, butów, rękawic i kapturów - wspólną ich cechą jest to że nie izolują one od wody całkowicie, ograniczają jedynie jej cyrkulację spowolniając wychłodzenie. Zabronione są wszelkie "suche" skafandry, chroniące od wody całkowicie, wkładane na grube warstwy ubrań i zapewniające oczywiście znacznie lepszą osłonę od zimna. Zwycięzcą w spływie jest każdy kto go ukończy nie opuszczając po drodze koryta rzeki, niezależnie jak długo mu to zajmie - nie prowadzi się klasyfikacji "wyścigu". W praktyce ze względów bezpieczeństwa organizatorzy ograniczają maksymalny czas przebywania w wodzie do 5-6 godzin. Ja sam dowiedziałem się o Spływie i zdecydowałem się na udział w nim w ostatniej chwili, na 3 dni przed startem (zasadniczo ilość miejsc jest ograniczona i trzeba zapisywać się dużo wcześniej, ale udało mi się zająć miejsce kogoś kto się wycofał). Nie miałem okazji prowadzić żadnych przygotowań czy treningów i, prawdę mówiąc, nie do końca zdawałem sobie sprawę na co właściwie się ważę. W piątek 21 lutego wieczorem po prostu wsiadłem w samochód z trójką moich przyjaciół - nurków i pojechaliśmy do Giżycka, do hotelu w którym gromadzili się uczestnicy imprezy.
Relacja ze spływu
	Noc z piątku na sobotę była przerażająco zimna - temperatura spadła do prawie -20C! Ranek jest także bardzo mroźny, ale przynajmniej pogodny i słoneczny. Jemy wczesne śniadanie i jedziemy naszym autem do punktu startu, większość pozostałych uczestników ma dołączyć później autobusem. Wszystko wokół pokrywa błyszczący w słońcu śnieg, na brzegach rzeki tafle lodu. Rozglądamy się niepewnie, jest naprawdę bardzo "zimowo" jak na perspektywę spędzenia kilku godzin w wodzie... Wokół w Krutyńskim Piecku trwają już przygotowania do Spływu. Na śniegu stoją zaparkowane wozy Straży Pożarnej, pomogającej w zabezpieczeniu imprezy, na brzegu poniżej zapory młynu leżą kajaki z zestawem kamizelek ratunkowych w środku. Czynna jest budka z kiełbaskami i napojami, obok pali się potężne ognisko. Grzejemy się przy nim, nie byłoby dobrze zmarznąć jeszcze przed wejściem do wody. Na szczęście temperatura powietrza stopniowo się podnosi.
	Około 10 przyjeżdża autobus z resztą uczestników. Organizatorzy sprawdzają obecność odczytując listę startową i przydzielają nam numery. Ubieramy się w skafandry - ja mam na sobie podwójną piankę 7+7mm, pod nią jeszcze 2mm neoprenowy podkoszulek, tzw. "żyletę", do tego rękawice i buty z neoprenu 5mm, maskę z fajką, płetwy i pas balastowy z 8kg ołowiu (bez pasa nie da się w piance zanurzyć i trudno byłoby płynąć). Cała ta zbroja jest ciasna, sztywna i nieprzyjemnie krępuje ruchy, zmięknie trochę dopiero po wejściu do wody. Koledzy którzy ze mną płyną, Kris Sokołowski i Igor Marciniak, ubrani są podobnie pancernie. Czwarty członek naszej ekipy, Marek Staszczyk, zostaje tym razem na brzegu jako obsługa fotograficzna. Z płetwami pod pachą idziemy na na brzeg Krutyni i robimy sobie wspólne zdjęcie na przy startowej barierze.
	Około 11 dostajemy sygnał startu i tłumek odważnych wchodzi do rzeki - płynie 56 osób, w tym 6 pań! Mamy na sobie tak grube warstwy ochronne, że pierwsze zetknięcie z wodą nie jest nawet specjalnie przykre, mimo że według informacji organizatorów jej temperatura oscyluje między 0C a 2C. Dopiero zanurzenie twarzy uświadamia jak jest zimno - skóra na policzkach ścina się boleśnie. A po kilku szybszych ruchach czuje jeszcze lodowaty strumyk wlewający mi się za kołnierz i cieknący mi powoli po plecach... Przed i za nami ruszają łodzie zabezpieczenia technicznego.
	Płynie mi się zaskakująco dobrze - staram się utrzymywać równe szybkie tempo i prawie nie marznę, grabieją mi tylko trochę palce u rąk. Szybko zostaje sam, wyprzedziłem większość peletonu, tylko kilku sprinterów płynie daleko przede mną. Bardzo pomaga prąd - Krutynia na tym odcinku jest płytka, może 0.5-1m, i dość wartka. Będąc w wodzie trudno ocenić przebytą odległość, ale po godzinie dopływam do pierwszego mostu, obok wioski Rosocha - ludzie obserwujący nas z mostu krzyczą że to już czwarty kilometr, 1/3 trasy! Kolejne kilometry pokonuję bez przygód, niewiele też widząc - przez większość czasu twarz i maskę schowaną mam pod wodą. Gdzieniegdzie pojawiają się drobne urozmaicenia, pies zaciekle szczekający i goniący mnie wzdłuż brzegu (na wszelki wypadek przepływam na drugą stronę) i dobry samarytanin który w wysokich rybackich butach oferuje w środku rzeki herbatkę z termosa. Odmawiam, zależy mi na utrzymaniu dobrego tempa, chroni przed zimnem lepiej niż łyk goracego napoju.
	Po następnej godzinie stopniowo zaczynam odczuwać zmęczenie, boję się że gdy zwolnię zacznę marznąć - do tej pory jest mi raczej ciepło od wysiłku! Mobilizuję się maksymalnie starając się utrzymać tempo, i niedługo potem przede mną pojawia się drugi most, przy nim grupka ludzi i samochody. Przyspieszam, ale niestety to jeszcze nie meta! Gdy próbuję wyjść z wody, widzowie krzyczą żebym płynął dalej, jeszcze 2km do Ukty. Ostatni odcinek jest najbardziej wyczerpujący - Krutynia jest tu głębsza i powolniejsza, trzeba bardziej polegać na własnych siłach. Mimo to jestem już pewien sukcesu - mam za sobą większość trasy, a nie czuję się ani wyziębiony, ani naprawdę poważnie zmęczony.
	Na brzegu pojawiają się zabudowania, a za zakrętem trzeci most. Tym razem to już naprawdę meta!! Dopływam witany brawami tłumu czekającego na brzegu. W 3 godziny pokonałem całe 12km. Szybko - zdecydowana większość startujących walczy jeszcze na trasie. Oddaje płetwy, maskę i pas opiekunowi z obsługi Spływu i potykając się wychodzę ma brzeg - błędnik wariuje trochę po tylu godzinach w wodzie.
	Na brzegu wita mnie uściskiem ręki prezes Płetwala i zostaję mianowany Twardzielem!
	Wśród czekających są też przedstawiciele mediów - Teleexpresu, radia i lokalnych gazet. Mnie nikt na szczeście nie zaczepia, ale widzę że wywiadu udziela Tadziu Wardziukiewicz, Gdańszczanin który już trzeci rok z rzędu ukończył Spływ najszybciej - i to mimo że jest już panem po 60-tce!. Naprawdę pozazdrościć kondycji i werwy...
	Gdy przebrany już w ciepłe rzeczy posilam się porcją gorącego bigosu, stopniowo docierają do mety inni uczestnicy spływu. Płynęli wolniej, więc są bardziej wychłodzeni, niektórzy nie potrafią sami wstać na nogi i trzeba im pomagać wyjść z wody. Wycofało się jednak tylko 5 osób, prawie wszyscy wytrwali do konca!
	Podsumowanie imprezy odbyło się wieczorem. Wszyscy uczestnicy dostali śliczne figurki Twardzika, oficjalnie potwierdzające ich prawo do miana Twardziela, do tego t-shirty, czapeczki z logo Spływu i liczne nagrody fundowane przez sponsorów. A kto jeszcze miał siłę, mógł do późnej nocy bawić się na Balu Płetwonurka. Z prawa tego skorzystały głównie liczne osoby towarzyszące, jako że Twardzielom głowy kiwały się ze zmęczenia...
W niedzielę chetni mogli jeszcze przejechać się poduszkowcem Straży Pożarnej albo spróbować nurkowania podlodowego. Nasz grupa nie skorzystała już z dodatkowych atrakcji, wróciliśmy po prostu do Warszawy. Muszę przyznać, że była to naprawdę wspaniała przygoda i świetna okazja do sprawdzenia się - satysfakcję z ukończenia Spływu Twardzieli odczuwam do dziś! Wszystkim odważnym i wytrwałym szczerze polecam podjęcie kiedyś takiej próby, impreza odbywa się co roku. Chętni mogą znależć informacje na stronie www.pletwal.com.

Janusz Rosiek, 22.03.2004