Historia Wydziału

Fizyka i astronomia istnieją w Uniwersytecie Warszawskim od chwili jego utworzenia w 1816 roku. Pierwszym profesorem fizyki był Karol Skrodzki (1787-1832), a pierwszym astronomem i twórcą Obserwatorium Astronomicznego Franciszek Armiński (1789-1848). Po I wojnie światowej Stefan Pieńkowski (1883-1953) stworzył na Hożej liczący się na świecie ośrodek badań optyki atomowej i molekularnej. Fizykę teoretyczną zapoczątkował Czesław Białobrzeski (1878 - 1953).

Po zakończeniu II wojny światowej tematyka badań zaczęła się rozrastać, wzbogacając się o badania z dziedziny fizyki ciała stałego (Leonard Sosnowski (1911-1986)), fizyki jądrowej i cząstek elementarnych (Marian Danysz (1909-1983) i Jerzy Pniewski (1913-1989)), a później o badania ciała stałego metodami jądrowymi, biofizykę i fizykę medyczną.

Fizyka teoretyczna, którą zaczął rozwijać Wojciech Rubinowicz (1889-1974), weszła w powojenny okres rozkwitu w latach 50-ych, kiedy to Leopold Infeld (1898-1968) przystąpił do tworzenia osobnego Instytutu Fizyki Teoretycznej o bardzo szerokim froncie badań. Poza klasycznymi dziedzinami mechaniki, termodynamiki, elektrodynamiki i teorii względności znalazły się tam teoria jądra atomowego, cząstek elementarnych, ciała stałego, fizyka statystyczna i metody matematyczne fizyki.

Do 1926 roku fizyka i astronomia należały organizacyjnie do Wydziału Filozoficznego, potem aż do 1949 roku do Wydziału Matematyczno-Przyrodniczego. Przez trzy kolejne lata fizycy należeli do Wydziału Matematyki, Fizyki i Chemii a przez następne szesnaście lat - do Wydziału Matematyki i Fizyki. Od 1969 roku - istnieje Wydział Fizyki. Dziekanami Wydziału Fizyki byli kolejno: Leonard Sosnowski (1969-1972), Janusz Zakrzewski (1972-1975), Jerzy Pniewski (1975-1981), Stanisław Woronowicz (1981-1984), Jerzy Mycielski (1984-1986), Andrzej K. Wróblewski (1986-1989), Krzysztof Ernst (1989-1996), Katarzyna Chałasińska-Macukow (1996-2002), Jan Bartelski (2002-2008), Teresa Rząca-Urban (2008-2016) i Dariusz Wasik (2016- ).