Każda instrukcja czynna (a więc nie deklaracja) może być
poprzedzona etykietą.
Etykieta to dowolny identyfikator i
następujący po nim dwukropek. Instrukcją opatrzoną etykietą
może, w szczególności, być instrukcja pusta.
Etykieta może być wykorzystana do wykonania skoku
za pomocą instrukcji
goto (patrz
dalej), jak w poniższym przykładzie.
1. #include <iostream> 2. using namespace std; 3. 4. int main() 5. { 6. int tab[2][2][2] = {1,2,3,4,5,6,7,8}; 7. bool jest = false; 8. for (int i = 0; i < 2; i++) 9. for (int j = 0; j < 2; j++) 10. for (int k = 0; k < 2; k++) 11. if (tab[i][j][k] == 5) 12. { 13. jest = true; 14. goto LAB; 15. } 16. LAB:if(jest) 17. cout << "5 jest w tablicy" << endl; 18. else 19. cout << "5 nie wystepuje w w tablicy" << endl; 20. }
W programie tym, wewnątrz zagnieżdżonej pętli for poszukiwany jest element trzywymiarowej tablicy liczbowej, który jest równy 5. Jeśli zostanie znaleziony, to zmienną jest ustawiamy na true i, dzięki instrukcji skoku, wychodzimy z zewnętrznej pętli — przepływ sterowania przechodzi do etykiety LAB:. Omówiona dalej instrukcja zaniechania break spowodowałaby wyjście tylko z pętli wewnętrznej (a instrukcji break z etykietą, znanej z Javy, w C/C++ nie ma).
Innym rodzajem etykiet są etykiety w instrukcji switch. Jest ich tylko dwie: case i default (podrozdział o instrukcji switch ).
T.R. Werner, 21 lutego 2016; 20:17