7.1 Słowa kluczowe i nazwy

Nazwy (identyfikatory) są wprowadzane do jednostki kompilacji (pliku wraz z innymi plikami włączonymi za pomocą #include) poprzez deklaracje. Deklaracja określa własności i sposób interpretacji nazwy (zmiennej, funkcji, itd.). Zazwyczaj (choć, jak zobaczymy, nie zawsze) deklaracja wiąże się z definicją, czyli z przydziałem pamięci na nazwany obiekt. Obowiązuje przy tym „zasada jednej definicji.” (ang. one definition rule)

W jednostce kompilacji nie może być więcej niż jednej definicji tej samej zmiennej, funkcji, klasy, wyliczenia lub wzorca.

Zasada ta nie dotyczy jednak deklaracji, które mogą się powtarzać.

Język C++ definiuje pewne słowa kluczowe jako identyfikatory zarezerwowane: nie mogą pojawić się w innym znaczeniu niż nadane im w standardzie języka. W szczególności, nie mogą być użyte jako identyfikatory (nazwy) zmiennych, funkcji, klas czy przestrzeni nazw. Poniższa tabela przedstawia wszystkie 92 słowa kluczowe języka C++.

Tabela 7.1: Słowa kluczowe języka C++

alignas	const_cast	module	static_cast
alignof	continue	mutable	struct
and	decltype	namespace	switch
and_eq	default	new	synchronized
asm	delete	noexcept	template
atomic_cancel	do	not	this
atomic_commit	double	not_eq	thread_local
atomic_noexcept	dynamic_cast	nullptr	trrow
auto	else	operator	true
bitand	enum	or	try
bitor	explicit	or_eq	typedef
bool	export	private	typeid
break	extern	protected	typename
case	false	public	union
catch	float	register	unsigned
char	for	reinterpret_cast	using
char16_t	friend	requires	virtual
char32_t	goto	return	void
class	if	short	volatile
compl	import	signed	wchar_t
concept	inline	sizeof	while
const	int	static	xor
constexpr	long	static_assert	xor_eq

Dodatkowo, cztery identyfikatory są słowami kluczowymi, ale tylko, gdy użyte są w specyficznych kontekstach; są to override, final, transaction_safe i  transaction_safe_dynamic.

Legalne identyfikatory, inne niż podane tu słowa kluczowe, mogą w zasadzie zawierać dowolną liczbę znaków alfanumerycznych (liter i cyfr) oraz znaki podkreślenia. Formalnie niełacińskie znaki Unicode są dozwolone, ale może to powodować kłopoty i lepiej ich unikać. Tak jak w innych językach, pierwszy znak nazwy nie może być cyfrą. Nazwy zawierające gdziekolwiek dwa następujące po sobie znaki podkreślenia, albo rozpoczynające się od znaku podkreślenia po którym następuje duża litera są zastrzeżone i nie powinny być używane. W końcu, nazwy rozpoczynające się od znaku podkreślenia po którym nie następuje duża litera mogą być używane tylko w zakresie globalnym.

Litery duże i małe są rozróżnialne; nazwa val_X jest inna niż np. nazwa val_x.

Przyjęło się, że nazwy zmiennych piszemy małymi literami, nazwy typów wielu programistów rozpoczyna od dużej litery, a nazwy stałych zdefiniowanych przez dyrektywę preprocesora #define — samymi dużymi literami.

Jeśli nazwa składa się z kilku słów, to oddzielamy je znakami podkreślenia (numer_klienta) lub każde słowo, z wyjątkiem, być może, pierwszego, rozpoczynamy od litery dużej (nazwaPliku) — jest to tzw. notacja „wielbłądzia” (ang. CamelCase).