Piotr Magierski - życiorys i lista publikacji
Dr hab. Piotr Magierski urodził się 29-go kwietnia 1969-go roku w Warszawie. W roku 1987 rozpoczął studia na Wydziale Samochodów i Maszyn Roboczych Politechniki Warszawskiej. Po pierwszym roku kontynuował naukę na Wydziale Fizyki Technicznej i Matematyki Stosowanej (FTiMS), którą ukończył z wyróżnieniem w roku 1992.
Tematem pracy magisterskiej wykonanej pod kierunkiem profesorów: Stefana Ćwioka i Witolda Nazarewicza była analiza korelacji pairing w obracających się jądrach atomowych, przy wykorzystaniu przybliżonego rzutowania na ustaloną liczbę cząstek. W pracy Piotr Magierski dokonał uogólnienia metody rzutowania (metoda Lipkina-Nogami) na przypadek układów rotujących. Ponadto, w ramach prostego modelu pokazał, że powyższa metoda daje znacząco lepsze wyniki niż klasyczna teoria BCS. Obecnie metoda przybliżonego rzutowania na liczbę cząstek jest standardowym narzędziem teoretycznym w fizyce jądrowej wysokich spinów.
Po ukończeniu studiów Piotr Magierski kontynuował naukę na studiach doktoranckich na Wydziale FTiMS. Jego praca naukowa w tym okresie koncentrowała się na badaniu jąder atomowych w stanach o dużym momencie pędu, a ściślej, analizie wpływu oddziaływań resztkowych (jak np. oddziaływania typu pairing) na momenty bezwładności jąder. Szczególnie interesującym zagadnieniem, któremu poświęcił kilka publikacji było zjawisko wahań dynamicznego momentu bezwładności w funkcji momentu pędu, odkryte eksperymentalnie w roku 1993. Zaobserwowany efekt przejawiał się regularnymi oscylacjami o okresie 4h. Piotr Magierski ze współautorami (dr. Krzysztofem Burzyńskim, prof. Witoldem Nazarewiczem oraz prof. Jackiem Dobaczewskim) zaproponował wyjaśnienie tego zjawiska zakładając istnienie korelacji heksadekapolowych w układzie jądrowym.
W roku 1995 Piotr Magierski uzyskał tytuł doktora nauk fizycznych, na podstawie pracy pt. Wpływ oddziaływań resztkowych na momenty bezwładności jąder atomowych. Praca została napisana pod kierunkiem prof. Witolda Nazarewicza. Po obronie pracy doktorskiej, w styczniu 1996 roku Piotr Magierski został zatrudniony w Instytucie Fizyki PW na stanowisku adiunkta.
W latach 1995-96 zajmował się następującymi zagadnieniami: (i) badaniem struktury jąder superciężkich metodami pola średniego (we współpracy m.in. z prof. Stefanem Ćwiokiem); (ii) dyssypacją energii ruchów kolektywnych w układach jądrowych (we współpracy z dr hab. Januszem Skalskim); (iii) badaniami struktury stanów rotacyjnych jąder posiadających pole średnie charakteryzujące się symetriami punktowymi (w modelu cząstka-rotor); (iv) korelacjami polaryzacyjno-kierunkowymi emisji fotonów ze zorientowanych układów jądrowych (we współpracy z prof. Stanisławem Rohozińskim oraz grupą eksperymentalną z Uniwersytetu Warszawskiego). Do najważniejszych osiągnięć związanych z powyższymi badaniami można zaliczyć: (i) stwierdzenie, że modele samozgodne typu Hartree-Focka dają inne przewidywania dotyczące obszaru występowania najbardziej stabilnych jąder superciężkich, niż stosowane dotychczas modele mikroskopowo-makroskopowe; (ii) pokazanie, że dyssypacja w układzie kwantowym silnie zależy od efektów powłokowych i jest mniejsza niż przewidywana na podstawie modeli klasycznych (np. formuły ścianowej); (iii) stwierdzenie, że stany rotacyjne w układach jądrowych można klasyfikować liczbami kwantowymi odpowiadającymi symetrii punktowej nawet w przypadku gdy symetria ta jest złamana (wystarczy, że jest zachowana lokalnie); (iv) pokazanie, że pomiar polaryzacji emitowanych fotonów dostarcza informacji o parzystości stanów jądrowych oraz pozwala na określenie tzw. współczynnika zmieszania w przejściach elektromagnetycznych.
W latach 1996-1999 Piotr Magierski odbył dwu i pół letni staż w Royal Institute of Technology w Sztokholmie. W tym czasie jego zainteresowania naukowe dotyczyły głównie wzbudzeń kolektywnych w układach jądrowych. We współpracy z prof. Ramonem Wyssem skonstruował program numeryczny pozwalający na analizę wzbudzeń kolektywnych w przybliżeniu fazy przypadkowej (RPA). Wykorzystując tę metodę wykazano, że obserwowana eksperymentalnie zmiana energii najniższych stanów 2+ w funkcji liczby neutronów w izotopach platyny, jest związana ze zmianą ich struktury z wibracyjnej na rotacyjną. Ponadto autorzy zasugerowali możliwość istnienia stanów wibracyjnych typu beta w jądrach superzdeformowanych w obszarze masowym A ~ 150, oraz uogólnili dotychczasową metodę konstrukcji oddziaływań efektywnych (resztkowych) wskazując na ich związek z tzw. oddziaływaniami przywracającymi symetrię w układzie jądrowym.
Około roku 1998 zainteresowania naukowe Piotra Magierskiego objęły również fizykę materii skondensowanej, oraz zjawiska chaotyczne w układach kwantowych. W latach 1998-2001 prowadził badania własności układów fermionowych w których występują domieszki. Wspólnie z prof. Aurelem Bulgac'iem pokazał, że obecność domieszek o dużych rozmiarach (w porównaniu z długością fali Fermiego) prowadzi do powstania silnego oddziaływania pomiędzy domieszkami (efekt ten nazwali fermionowym efektem Casimira). Autorzy dokonali analizy własności takich układów. Otrzymane wyniki znalazły zastosowanie w analizie struktury gwiazd neutronowych, klastrów metalicznych, kropek kwantowych i.t.p. Prace te stanowiły istotną część pracy habilitacyjnej Piotra Magierskiego obronionej w 2002 roku.
W ostatnich latach Piotr Magierski wspólnie z Paulem-Henri Heenenem i Aurelem Bulgac'iem
zbadał strukturę wewnętrznej skorupy gwiazdy neutronowej, wykorzystując metodę
Hartree-Focka z oddziaływaniem efektywnym Skyrme'a.
Były to pierwsze samozgodne obliczenia dla materii jądrowej w skorupie gwiazdy
neutronowej, w których zrezygnowano z upraszczających założeń,
dopuszczających jedynie sferyczne, cylindryczne lub
planarne kształty jąder, oraz uwzględniono kwantowe efekty
rozpraszania gazu neutronowego na sieci krystalicznej jąder atomowych.
Stwierdzono, że efekty powłokowe związane z rozpraszaniem
neutronów na jądrach atomowych są odpowiedzialne za
zaburzenie struktury krystalicznej materii jądrowej przy
gęstościach ~ 0.05 - 0.1 fm-3.
Autorzy wysunęli hipotezę, że materia jądrowa
w tym zakresie gęstości ma strukturę nieuporządkowaną.
W latach 1991-2003 Piotr Magierski wygłosił 48 referatów na konferencjach
międzynarodowych, oraz seminariach w różnych oórodkach
naukowych m.in.\ na Politechnice Warszawskiej,
Uniwersytecie Warszawskim, Politechnice w Sztokholmie oraz w Lund.
Jest autorem bądź współautorem 25 prac opublikowanych
w czasopismach recenzowanych, 4 prac opublikowanych w materiałach
konferencyjnych i jednej pracy przeglądowej.
Lista publikacji